Mensen gebruiken al duizenden jaren zoethout. Zo gebruikten de Chinezen als medicijn, is er zoethout aangetroffen in het graf van Toetanchamon en zijn er medicijnlijsten met zoethout als ingrediënt op Mesopotamische kleitabletten aangetroffen

Overgeleverde Griekse en Romeinse boeken laten zien dat deze beschavingen aan zoethout een medicinale werking toeschreven. Ook kennen we verhalen dat soldaten, zoals die van Alexander de Grote, zoethout tijdens hun lange marsen gebruikten als dorstlesser.

Uit de vroege middeleeuwen weten we nog heel weinig over het gebruik van zoethout. Pas na het jaar 1000 verschijnen er weer boeken over zoethout, vaak gebaseerd op Arabische schrijvers die de kennis hebben bewaard. Ook Jacob van Maerlant schrijft over zoethout.

Na de renaissance neemt de wetenschap een hoge vlucht. De boeken uit de oudheid worden nog wel gebruikt, maar onderzoek in universitaire botanische tuinen vergroot de kennis van planten zoals zoethout. Clusius is een van die bekende wetenschappers die beschrijft hoe gezond zoethout ("kalisse") kan zijn.

De 17e eeuw is de eeuw van de wetenschappelijke revolutie. Het onderzoek naar planten komt op een hoger plan. In de Hortus Botanicus van Leiden en die in Amsterdam wordt zoethout, nog steeds gezien als een medicinaal middel, bestudeerd.

In de 18e eeuw zien we voor het eerst dat van zouthout drop wordt gemaakt. De Italiaanse familie Amarelli verkoopt het als snoepgoed, het is niet langer enkel een medicijn. 

In de 19e eeuw wordt zoethout steeds breder gebruikt als grondstof voor het snoepgoed drop. Ook in Nederland maken suikerwerkfabrieken nu ook voor het eerst dropjes. Venco en Klene zijn ook nu nog bekende namen. 

In de 20e eeuw wordt op grootschalige wijze drop geproduceerd. Met een ingenieuze campagne weet de industrie Nederland tot hét dropland uit te roepen.